Jak działać i ocalić siebie i Millie to tylko teraz.

B. A. Paris, Za zamkniętymi drzwiami

Strach. To właśnie strach towarzyszy nam od pierwszego zdania powieści. To właśnie strach zagościł w życiu Grace i stał się jej codziennością. To właśnie strach sprawia, że Jack odczuwa psychopatyczną przyjemność. To właśnie strach Grace wyczuwa Esther i chciałaby jej pomóc. Tylko jak? Jak zrozumieć na czym polega problem i jak pomóc, jeżeli z Grace nikt, oprócz Jack’a nie ma żadnego kontaktu? A gdy spotykają się w szerszym gronie Jack zdaje się pilnować Grace i nie opuszcza jej nawet na chwilę. Jak pomóc, gdy dramat rozgrywa się za wiecznie zamkniętymi drzwiami?

To Grace jest narratorką i opowiada nam swoją historię. Opowiada o tym, jak jest teraz i jak było kiedyś. Co pozwala nam stopniowo odkrywać całą prawdę. A prawda jest przerażająca. Tym bardziej, kiedy uświadomimy sobie, że całe idealne życie Grace i Jack’a to pozory, kłamstwo doskonale przygotowane przez psychopatę. Wtedy każde zdanie wypowiedziane wcześniej przez Jack’a nabiera zupełnie innych barw i znaczenia. I w pewnym momencie pojawia się smutna refleksja – jak łatwo można zostać zmanipulowanym.

Na manipulacje jednak odporna była jedynie Esther i w niej cała nadzieja.

Gdy za zamkniętymi drzwiami pojawiają się goście, przyjaciele Jack’a, widzą piękny dom, przystojnego gospodarza, który na polu zawodowym odnosi same sukcesy i wspaniałą panią domu. Jack jest prawnikiem i to nie byle jakim. Nie przegrał ani jednej sprawy, a sprawy, które prowadzi są trudne i delikatne. Jack broni kobiet maltretowanych przez swych mężów. Za zamkniętymi drzwiami jest i gospodyni. Młoda Grace, która zrezygnowała z pracy, aby spełniać się w roli pani domu. Tak bardzo kocha swojego męża, że pragnie zająć się domem, aby po ciężkim dniu w pracy Jack mógł wypocząć i nabrać sił do kolejnych walk w obronie kobiet, które stały się ofiarami swoich mężów. A że nie mają dzieci … Wszystko w swoim czasie. Jest jeszcze Millie, siostra Grace, która póki co przebywa w szkole z internatem, ale jak tylko skończy osiemnaście lat, zamieszka razem z Grace i Jack’em. Ależ ten Jack wspaniałomyślny. Tak bardzo cieszy się z przeprowadzki Millie. To takie szlachetne, że chce zaopiekować się wraz ze swoją żoną jej młodszą siostrą z zespołem Downa.

Pozostaje jedynie zazdrościć Grace – cudowny mąż, piękny dom, wspaniałe wycieczki do Tajlandii, zapewniona opieka nad Millie, i jeszcze ta zgrabna sylwetka. Jak ona to robi, że tak dużo je, a jest taka szczupła?

Gdy za zamkniętymi drzwiami zostaje tylko Jack i Grace wszystko wraca do normy. Grace porzuca swoją rolę kochającej żony i znowu staje się więźniem i zakładnikiem Jack’a. Pokój, w którym zamykana jest Grace nie jest taki piękny, jak reszta domu. Eleganckie sukienki i buty wracają do szafy, a na Grace czeka piżama. Koniec z wykwintnymi daniami. Od tej pory Grace ma wydzielane posiłki, które przynosi jej Jack. I nie robi tego codziennie.

Wydawać by się mogło, że sytuacja Grace jest bez wyjścia. Tym bardziej, gdy dociera do nas jak skrupulatnie wszystko zostało zaaranżowane przez Jack’a. Nikt jej nie uwierzy. Światełko w tunelu pojawia się wtedy, gdy Millie przekazuje Grace dość sporą garść tabletek nasennych. I nie ukrywa w jakim celu je zbierała. Niebawem nadarza się i okazja – pierwsza przegrana sprawa Jack’a. Jak działać i ocalić siebie i Millie to tylko teraz.

Powieść trzyma w napięciu od samego początku do samego końca. Nie ma ani chwili wytchnienia. Czytelnik niemal przez cały czas jest bardzo czujny. Niczym Grace nasłuchująca kroków Jack’a. Niczym Esther próbująca ze strzępków rozmowy i własnych obserwacji poskładać wszystko w jedną całość. I ostatecznie to właśnie Esther okazuje się niewymownym wsparciem dla Grace. Jak dobrze, gdy obok nas znajdzie się choć jedna wrażliwa osoba…