Poezja #14

Tęskniąc za górami zaczytuję się w strofach Adama Asnyka.

Ranek w górach

Wy­zło­co­ne słoń­cem szczy­ty

Już ró­żo­wo w gó­rze pło­ną

I po­god­nie lśnią błę­ki­ty

Nad po­gię­tych skał ko­ro­ną.

W dole - lasy skry­te w cie­niu

Toną jesz­cze w mgle per­ło­wej,

Co w po­ran­nym oświe­tle­niu

Mknie się z wol­na przez pa­ro­wy.

Lecz już wie­trzyk mgłę roz­pę­dza

I ta rwie się w chmu­rek sta­da...

Jak pa­ję­cza, wiot­ka przę­dza

Na kra­wę­dziach skał osia­da.

A spod sil­nej tej za­sło­ny

Świat prze­glą­da co­raz sze­rzej,

Z noc­nych, ci­chych snów zbu­dzo­ny,

Taki ja­sny, won­ny, świe­ży.

Wszyst­ko sre­brzy się do­ko­ła

Pod per­li­stą, buj­ną rosą,

Świer­ki, tra­wy, mchy i zio­ła

Bal­sa­micz­ny za­pach nio­są.

A blask spły­wa wciąż go­ręt­szy

Co­raz głę­biej oko to­nie,

Cu­dow­no­ści świat się pię­trzy,

W wy­zło­co­nej swej ko­ro­nie.

Góry wy­szły jak z ką­pie­li

I swym ło­nem świe­cą czy­stym,

W gra­ni­to­wej świe­cą bie­li

W tym po­wie­trzu prze­zro­czy­stym.

Każ­dy za­kręt, każ­dy za­łom

Wy­ska­ku­je żywy, dum­ny,

Słoń­ce dało ży­cie ska­łom,

Rzeź­biąc świa­tłem ich ko­lum­ny.

Wszyst­ko skrzy się, wszyst­ko mie­ni.

Wszyst­ko w oczach prze­ista­cza,

Gra prze­lot­nych barw i cie­ni

Co­raz szer­szy krąg za­ta­cza.

Już zdrój srebr­ną pia­ną bry­zga,

Gdy po ostrych gła­zach war­czy...

Już się żyw­szy od­blask śli­zga

Po je­zio­rek sil­nej tar­czy...

Już po­kra­śniał rą­bek lasu...

Już się wdzię­czy i uśmie­cha

Brzeg do­li­ny - a z sza­ła­su

Do­la­tu­ją śpiew­ne echa...

Przez zie­lo­ne łąk ko­bier­ce,

Dzwo­niąc, idą paść się trzo­dy...

Ja­kaś roz­kosz spły­wa w ser­ce,

Po­wiew szczę­ścia i swo­bo­dy.

Pierś się wzno­si, pierś się wzdy­ma

I po­wie­trze chci­wie chwy­ta -

Du­sza wy­biec chce oczy­ma

Upo­jo­na, a nie syta;

Niby le­cieć chce skrzy­dla­ta,

Obu­dzo­na jak z za­klę­cia...

I tę całą pięk­ność świa­ta

Chce uchwy­cić w swe ob­ję­cia.