niby lekka, a jednak z morałem

Vladislav Vancura, Kapryśne lato

Cóż ja mogę o tej książce napisać? Bez wątpienia jest zabawna, lekka, relaksująca. Bo gdy czytam nie sposób nie poczuć tego klimatu…

Lato. Raz upalnie i słonecznie, raz nieco chłodniej i ulewnie. Czas płynie leniwie. Ta powolność i beztroska udziela się samym mieszkańcom czeskiego kurortu. Dni płyną stałym, utartym schematem. Atrakcją miasteczka jest kąpielisko prowadzone przez małżeństwo Durów. To w tym miejscu zresztą dzieje się większość akcji. To tu toczą się wzniosłe rozmowy, tylko że tak naprawdę o niczym. To tu opinie wygłaszane są górnolotnie i pompatycznie, tylko  że tak naprawdę o niczym. Ktoś by powiedział: życie.  I tak upływały dni, które niewiele różniły się od siebie. Może tylko tym, jak będą rozkładały się siły w rozmowie. Wszak wydaje się, że mistrz Antoni Dura i kanonik Roch nigdy nie dojdą do porozumienia, major Hugo zawsze będzie balansował między nimi, a Katarzyna Durowa będzie co jakiś czas dorzucała swoje trzy grosze nie bardzo zwracając uwagę na to, o czym akurat rozmawiają.

Monotonię przerywa przyjazd do miasteczka magika i jego uroczej asystentki. Mieszkańcy z ciekawości udają się na widowisko. Nie mogło na nim zabraknąć oczywiście i mistrza, i kanonika, i majora. A i Katarzyna z wypiekami na twarzy obserwowała występ.

Kapryśne bywa nie tylko lato. Kapryśni bywają i ludzie. Przewrotna bywa nie tylko pogoda. Przewrotni bywają i ludzie. Cóż się porobiło! Antoni (to nic, że żonaty), Roch (to nic, że kanonik), Hugo (hm… tu nie wiem co napisać) poddali się urokowi Anny. Skutki tego zauroczenia dość mocno odczuł Antonii, ponieważ Katarzyna, znieważona przez męża … wprowadziła się do wozu cyrkowego magika i owej Anny. To teraz o tego chuderlawego linoskoczka będzie się troszczyć. To dla niego będzie gotować, sprzątać wóz, cerować ubrania. Antoni jej nie doceniał to się doigrał. Katarzynie wcale nie przeszkadzało to, że oburzając się na nieprzyzwoite zachowanie swojego męża postąpiła identycznie. Jeszcze większe było jej oburzenie, gdy magik przepędził ją ze swojego wozu. Nie zostało jej nic innego, jak wrócić do domu i dalej, jak gdyby nigdy nic, prowadzić kąpielisko ze swoim mężem.

Mija kolejny leniwy, letni dzień spędzony nad wodą.  Toczy się kolejna niewymuszona, aczkolwiek pouczająca dyskusja prowadzona przez mistrza, kanonika i majora z krzątającą się wszędzie Katarzyną.

Ot i wszystko. Taka książeczka niby lekka, a jednak z morałem.