Przejdź do głównej zawartości

książka poświęcona bydgoszczankom

Małgorzata Grosman, Bydgoszcz jest kobietą. Opowieść o międzywojniu, która nie pomija kobiet


To niewielka objętościowo książka poświęcona bydgoszczankom. Zarówno tym, o których pamiętamy i które zostały uhonorowane, jak i o tych zapomnianych. O kobietach, które urodziły się w Bydgoszczy bądź w jej okolicy, a także o kobietach, które do Bydgoszczy sprowadził los. Często były to kobiety, które do Bydgoszczy przyjechały za mężem, a dla których nie miało to znaczenia, gdzie mieszkają… miały swój cel i go realizowały.

Opowiadając o tych właśnie bydgoszczankach Małgorzata Grosman wspomina o Helenie Muller, Marcie Tasiemskiej, Elżbiecie Pigłowskiej, Anastazji Pytlińskiej, Rozalii Wesołowskiej czy siostrach Modlibowskich. Wspomniane panie prowadziły swoje księgarnie. Antonina Krasnowolska, Klara Posadowska, Janina Biskupska, Józefa Duszyńska. To bydgoskie lekarki. Maria Czopowska, Helena Danielakówna, Magdalena Jarzębowska, Maria Tomicka, Apolonia Sikorska, Zofia Siodówna, Halina Stabrowska, Halina Bloch, Zofia Malewska, Urszula Daszyńska-Piotrowska, Wanda Siemaszkowa, Wincentyna Teskowa… Tych nazwisk jest więcej… To bydgoskie lekarki, farmaceutki, pielęgniarki, nauczycielki, dyrektorki szkół i pensji, dziennikarki, sportsmenki, aktorki, dyrektorki bydgoskiego teatru. W opowieści o kobietach międzywojnia związanych w jakiś sposób z Bydgoszczą autorka nie pomija i tych wielkich nazwisk, o których rozpisywała się ówczesna prasa. Mowa oczywiście o aktorce Poli Negri, która zdobyła międzynarodową sławę. Mowa także o … Ricie Gorgonowej, która została skazana za zabójstwo, a swoją karę odbywała w fordońskim więzieniu. Uwolnił ją wybuch II wojny światowej, kiedy to została ogłoszona amnestia i dla więźniów otworzyły się więzienne bramy.

Bydgoskie lekarki… Myślę, że warto nieco bardziej pochylić się właśnie nad nimi, bo chyba żadna inna grupa zawodowa nie była tak pokrzywdzona jak one… Ukończyły medycynę, obroniły dyplomy, a okazało się, że zawodu i tak wykonywać nie mogą. Gdzie zdobyć niezbędną praktykę, aby móc w końcu wykorzystywać zdobytą wiedzę i leczyć ludzi, skoro nikt nie chce przyjąć ich do pracy? Do jakich instancji się zwrócić, aby nostryfikować zdobyte dyplomy? Koledzy-lekarze takich problemów oczywiście nie mieli… A koleżanki-lekarki? Często prowadziły przychodnie niemalże charytatywnie i nie tylko leczyły swoich pacjentów dysponując często bardzo ograniczonymi środkami, ale także uświadamiały ich jak ważna jest higiena osobista, jak ważne jest prawidłowe odżywianie, jak ważna jest profilaktyka. Nie ukrywam, że w wielką ciekawością przeczytałabym obszerniejszą publikację o pracy lekarek, pielęgniarek, położnych w międzywojniu. Bo na tym polu ich działalność wykraczała sporo dalej, aniżeli postawienie diagnozy… Nie wspominając już o tym, jak podczas wojny czy powstań zajmowały się rannymi.

Ciekawą sprawą, którą poruszyła autorka jest jeszcze inny problem. Gdy wybuchła I wojna światowa i panowie zostali wysłani na front ich miejsca pracy siłą rzeczy zajmowały panie. Cóż się okazało? Nie tylko sprostały postawionym przed nimi zadaniom. Często okazywało się, że powierzone obowiązki wykonują lepiej… Wojna dobiegła końca, powstania zakończone, granice ustalone, traktaty pokojowe podpisane, mężczyźni wrócili… I podziękowali paniom, które znowu musiały ustąpić im miejsca…

„Bydgoszcz jest kobietą. Opowieść o międzywojniu, która nie pomija kobiet” to ciekawa publikacja, która może być świetnym punktem wyjścia do dalszego zgłębiania tematu.

Komentarze

  1. Jeśli uważasz że książka jest ciekawa to z pewnością ja przeczytam....
    Dziękuję

    OdpowiedzUsuń
  2. Sięgnę po tę książkę z wielu względów. Lubię Międzywojnie - o czym wcześniej wspominałem :-) . I takie książki są potrzebne. Pozdrawiam po zabieganym poranku - 35 minut przeszło na zakupach :-) .

    OdpowiedzUsuń
  3. Interesująca publikacja. Chętnie sięgam po książki o lokalnej tematyce.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. Też lubię lokalną historię i postanowiłam po takie książki sięgać częściej :)

      Usuń
  4. Dobrze, że powstają takie książki i możemy je czytać.

    OdpowiedzUsuń
  5. Zapowiada się ciekawie. Nie wiem tylko czy uda mi się ją dostać w bibliotece czy w księgarni. Nie mniej warta uwagi książka moim zdaniem.

    Zawsze można nadrobić zaległości w klasyce, tak jak ja to robię. :) Żadnego wstydu nie ma jak się nie przeczyta czegoś ,,klasycznego".

    Pozdrawiam!
    https://mozaikarzeczywistosci.blogspot.com/

    OdpowiedzUsuń
  6. Heh, czytam właśnie "Wojnę Iwana" Catherine Merridale, a niedawno zakończyłem "Wojna nie ma w sobie nic z kobiety" Aleksijewicz. No i obie autorki wspominają, że kiedy do Armii Czerwonej zaczęto przyjmować kobiety, to w wielu przypadkach okazało się, że są one znakomitymi strzelczyniami wyborowymi, wbrew wcześniejszym opiniom, że do takich zajęć się nie nadają. To naprawdę niezwykłe, że przez tyle lat kobiety musiały (i w niektórych przypadkach wciąż muszą) udowadniać, że w niczym nie ustępują mężczyzną, jeśli tylko zapewnić im odpowiednie warunki.

    OdpowiedzUsuń
    Odpowiedzi
    1. I tak w każdej armii... Chyba tylko oprócz izraelskiej, w której obowiązkiem służby wojskowej objęte są także kobiety...

      Usuń

Prześlij komentarz

Popularne posty z tego bloga

Aktualnie czytam #259

Tana French, Z dala od świateł Od wydawcy: Najnowsza powieść pierwszej damy irlandzkiego kryminału. Nominowana do Goodreads Choice Awards 2020. Mała miejscowość w małym kraju. Żaden z jej mieszkańców nie jest taki, jaki się wydaje. Trudno rozpoznać, kto jest przyjacielem, a kto wrogiem. Zwłaszcza jeśli się jest outsiderem. Cal Hooper, były detektyw policji z Chicago, osiedla się na irlandzkiej wsi. Zmęczony obracaniem się w środowisku przestępców, spodziewa się znaleźć tu spokój i poświęcić się wyłącznie remontowi domu i obcowaniu z przyrodą. Kiedy jednak miejscowy dzieciak prosi go o pomoc w odnalezieniu brata, Cal przekonuje się, że nie uda mu się uciec od tego, czym zajmował się w przeszłości ­– raz policjant, zawsze policjant. Musi sięgnąć po swoje stare metody, by przebić się przez gąszcz działań, motywów i wzajemnych relacji mieszkańców okolicy. Każdy z nich coś ukrywa, a wielu wolałoby, żeby przybysz z Ameryki zrezygnował ze swojego dochodzenia. I dają mu to odczuć w mniej lub b

Aktualnie czytam #246

Erich Maria Remarque, Na Zachodzie bez zmian Od wydawcy: Powieść „Na Zachodzie bez zmian” należy do najgłośniejszych dzieł literatury XX wieku. Jej bohaterowie, podobnie jak sam autor, należą do „straconego pokolenia”: pokolenia, którego młodość przepadła w okopach pierwszej wojny światowej. Osiemnasto-, dziewiętnastolatkowie trafiają na front niemal prosto ze szkolnej ławy, namawiani przez nauczycieli do spełnienia obowiązku wobec ojczyzny. Czymże jednak jest ten obowiązek? – pytają siebie, świadomi, że strzelają do takich jak oni młodych, tęskniących za domem i pokojem i pytających o sens wojny wrogów. Mistrzowskie wniknięcie w emocje bohatera, gwałtowność opisu ataków z lądu i powietrza, atmosfera nieuchronności śmierci – wszystko to sprawia, że powieść ta do dziś przejmuje grozą. Wydawnictwo REBIS Rok wydania: 2021 Liczba stron: 192 Za możliwość przeczytania książki dziękuję Wydawnictwu REBIS.

Poezja #7

Dziś ponownie Rafał Wojaczek i dwa wiersze: Na jednym rymie (poświęcony Jadwidze Z.) i Była wiosna, było lato . Na jednym rymie Ile kwia­tów tyle świa­tów na tym świe­cie jed­nym Ile oczu tyle świa­tła na tym świe­cie ciem­nym Ile dzwo­nów tyle gło­su na tym świe­cie nie­mym Ile trwo­gi tyle wia­ry na świe­cie nie­wier­nym Ile wier­szy tyle praw­dy na świe­cie nie­pew­nym Ile męki tyle chwa­ły na świe­cie do­cze­snym Ile klę­ski tyle pę­tli na świe­cie śmier­tel­nym Ile śmier­ci tyle szczę­ścia na tym świe­cie nędz­nym Była wiosna, było lato Była wiosna, było lato, i jesień, i zima  Był poeta, co sezony cierpliwie zaklinał Na mieszkanie i na miłość, na trochę nadziei  Na obronę ode klęski, oddalenie nędzy Na ojczyznę, tę dziedzinę śmierci niechybionej  Na jawną różę uśmiechu pięknej nieznajomej Na prawo ważnego głosu, na wiersz nie bez echa  Na Księgę, która by mogła nie zwać się gazeta Na dzień dobry, na noc cichą, na sen, nie na koszmar  Na matkę, na ojca, wreszcie i na litość Boga