Taki jest plan Wilczura.

Tadeusz Dołęga-Mostowicz, Profesor Wilczur

Przyznam szczerze, że Znachora nie czytałam. Oglądałam jedynie film, a po książkę nie sięgnęłam. Gdy wpadła mi w ręce kontynuacja losów profesora Rafała Wilczura bez zastanowienia oddałam się lekturze. Tym bardziej, że lubię twórczość Tadeusza Dołęgi-Mostowicza.

Czy profesor Wilczur wraz z odzyskaniem pamięci odzyskał swoje dawne życie? I tak, i nie. Utrata pamięci i lata spędzone na Kresach totalnie przewartościowały jego życie.

Póki co powrócił do Warszawy, do swojej willi, do swojej kliniki. Porzucił swoją znachorską praktykę i w końcu znowu mógł dokonywać cudów na sali operacyjnej. A chirurgiem był wyśmienitym! Odzyskał swoją dawną pozycję i wydawać by się mogło, że już zawsze tak będzie. Pełnia szczęścia! Odnaleziona tożsamość. Odnaleziona córka. Powrót do kręgu wielkiej medycyny.  

Ale nie wszystkim było to w smak. Otóż pewna żona pewnego lekarza, który na czas zaginięcia profesora piastował jego stanowisko w jego klinice nie była zadowolona z wielkiego powrotu Wilczura. Pani Dobraniecka raz za razem dawała do zrozumienia swojemu mężowi czego od niego oczekuje. A pan Dobraniecki … No cóż. Profesora szanował. Uważał, że naturalną koleją rzeczy jest to, że po jego powrocie do Warszawy oddaje mu jego stanowisko. Absolutnie nie traktował tego jako ujmę na honorze. W przeciwieństwie do jego żądnej sukcesu, bogactwa i przepychu żony.

Podłość ludzka nie zna granic. Nie cofnie się przed niczym. Nieświadomy niczego profesor Wilczur padł ofiarą obrzydliwej intrygi i to z najmniej oczekiwanej strony. Znowu stracił wszystko. Pozycję, majątek, klinikę…

Ale nie poddał się. Miasto pełne jest wrogości i zawiści. Nie to, co wieś. Proste, spokojne życie wypełnione uczciwą pracą. A do tego kojąca bliskość natury. Dlatego postanowił wrócić na Kresy. Ale tym razem nie będzie leczył ludzi ziołami. Tym razem podejmie się wielkiego przedsięwzięcia z myślą o tych prostych i biednych mieszkańcach wsi. Przecież nie powinni być pozostawieni bez opieki medycznej. A na wsi nietrudno o wszelkiego rodzaju wypadki przy pracy. Lecznica z prawdziwego zdarzenia! Taki jest plan Wilczura. Jasno określił swoją misję i bez zbędnej zwłoki przystąpił do jej realizacji.

Tadeusz Dołęga-Mostowicz nie byłby sobą, gdyby w kreowaną przez siebie historię nie wplątał wątku miłosnego. Tym razem skupił się na zobrazowaniu, jak często fascynację można pomylić z prawdziwą miłością. I szczęściem jest wtedy to, gdy ta druga, bardziej doświadczona osoba, potrafi w porę zareagować. Nawet kosztem własnego szczęścia.

Doktor Łucja Kańska była zakochana po uszy w swoim profesorze. Ale czyżby jej serce nie kierowało się głównie współczuciem i zamiłowaniem do poświęcania siebie w imię szczęścia drugiego człowieka? To oczywiście szlachetne, ale czy na tym ma polegać związek dwojga ludzi?

Książkę czyta się lekko i szybko, choć dotyka spraw niełatwych. I znowu refleksja, że natura ludzka wcale aż tak bardzo się nie zmieniła. Oczywiście zmienia się otoczenie, świat galopuje do przodu, ale pewne cechy pozostają niezmienne. Zawiść, intryga, kłamstwo, pogoń za karierą i zbytkiem towarzyszą człowiekowi od bardzo dawna. Czy zbytnia wiara w ludzi i w ich dobre intencje jest naiwnością? Jak znaleźć ten złoty środek? Lektura jak znalazł na jesienne (i nie tylko) wieczory.