Uszkier potrafi być cierpliwy

Agnieszka Pruska, Spadkobierca

Rok 1945. Gdańsk. Zamordowano rodzinę. Wszystkie ofiary miały zmasakrowane kolana.

Rok 1965. Gdańsk. Odnaleziono zwłoki dwóch osób. Ofiarami była kobieta i jej syn. Zarówno ona, jak i on mieli zmasakrowane kolana.

Rok 1988. Gdańsk. Pobito do nieprzytomności małżeństwo. Całe szczęście pobicie nie było śmiertelne, ale te zmasakrowane kolana.

Rok 2016. Gdańsk. Znaleziono zwłoki młodego mężczyzny. I te zmasakrowane kolana…

Opisem powyższych zbrodni Agnieszka Pruska wprowadza nas do swojej powieści kryminalnej. To zagadka, którą musi rozwiązać nadkomisarz Barnaba Uszkier wraz ze swoim zespołem. Jeszcze nie wiedzą o poprzednich zbrodniach. Jeszcze nie kojarzą, że wszystkie łączą strzaskane kolana. Krok po kroku będą dochodzić do sedna, aż w końcu nabiorą przekonania, że źródła zbrodni należy szukać w dalekiej przeszłości. Tymczasem kręcą się w kółko i szukają motywu. Analizują wszystko bardzo dokładnie, aby trafić na jakiś trop. Morderca postarał się jednak, aby na miejscu zbrodni nie pozostał żaden ślad. Później nie będzie już tak skrzętnie po sobie sprzątał.

W trakcie śledztwa będą pojawiać się coraz to nowe poszlaki i pomysły. Mimo sprawnie działającego i doświadczonego zespołu śledztwo będzie poruszało się do przodu dość mozolnie. Nawet znalezienie kolejnych zwłok z przekręconymi kolanami długo nie wniesie nic nowego do sprawy. Ale Uszkier potrafi być cierpliwy, a jego ludzie dość upierdliwi. Może poza Marczyńską, która została dołączona do zespołu Uszkiera w ostatniej chwili i to na wypróbowanie. Był taki moment, w którym Uszkier zadał sobie pytanie, czy ta dziewczyna naprawdę jest taka głupia, czy tylko udaje… Później miał otrzymać odpowiedź na swoje pytanie.

W pewnym momencie sprawa przybiera dość niebezpieczny obrót. A to za sprawą anonimowych telefonów na komendę z groźbami pod adresem nadkomisarza prowadzącego sprawę dwóch zabójstw. Uszkier zlekceważył i ostrzeżenie, i przeciwnika…

Tyle o fabule. Nie chcę więcej pisać, aby nie zdradzić zbyt wiele.

To było moje pierwsze spotkanie z twórczością Agnieszki Pruskiej. To świetny kryminał, od którego ciężko się oderwać. Ciekawym pomysłem było umiejscowienie pierwszej zbrodni w 1945 roku tuż po zakończeniu wojny. Zbrodnia miała swoją kontynuację aż do czasów nam współczesnych. Tym samym spektrum motywu było dość szerokie i autorka na tyle umiejętnie manipulowała fabułą, że zasiała sporo wątpliwości i stworzyła wiele możliwości. Dzięki temu książka trzyma czytelnika cały czas w napięciu. Nie wiadomo, do czego jeszcze dokopią się ludzie Uszkiera. Autorka pokazała, że czasem prawdy należy szukać w dalszej przeszłości, a odpowiedzialność przechodzi z pokolenia na pokolenie. W tym przypadku dla jednych jest to odpowiedzialność, dla innych chęć wyrównania rzekomej krzywdy. Dla jednych jest to niechciany spadek, dla drugich wręcz przeciwnie.

Chciałabym zwrócić uwagę na jeszcze jeden aspekt, a mianowicie język. Dlaczego tę książkę czyta się przyjemnie? Mimo tego, że jest to powieść kryminalna nie ma w niej zbędnej wulgarności. Tej zbędnej wulgarności nie ma ani w dialogach bohaterów, ani w opisach choćby zbrodni. Są oczywiście drastyczne fragmenty, ale są one konieczne do prawidłowego odtworzenia powieściowego świata. Dzięki tym wszystkim zabiegom książka jest dla mnie wiarygodna i nieprzerysowana. Nie pozostaje mi nic innego jak zachęcić do lektury.

Za możliwość przeczytania książki dziękuję wydawnictwu Oficynka