Leśnik, Australijczyk i Duma Narodu

Leśnik, Australijczyk i Duma Narodu, czyli VI Bydgoski Festiwal „Podróżnicy”. Wydarzenie miało miejsce w Akademickiej Przestrzeni Kulturalnej przy ul. Królowej Jadwigi w dniach 22-23 kwiecień br.

Podróżnicy, prelekcje, prezentacje, wystawa fotograficzna, kuchnia świata, książki podróżnicze, spotkania z podróżnikami i na koniec wręczenie Halików… to wszystko działo się nad Brdą.

Zwycięzcy tegorocznego festiwalu, którzy otrzymali Haliki z rąk Aleksandra Doby:

1. Rafał Kośnik za Piekielne piękno Amazonki
2. Władysław Labuda za 974 dni dookoła świata bez płacenia za noclegi
3. Daria Urban i Wojciech Kostyk za Pieszo na Bliski Wschód

Wśród wyróżnionych znaleźli się:

1. Tija Teresa Grebieniow za Ej, odbudujmy Nepal
2. Piotr Sokołowski za Południe Północ Polski w 30 dni
3. Maciej Klósak i Tomasz Grzywaczewski za Expedition Africaine Rogoziński – Vivat Polonia 2016
4. Aleksandra Ślusarczyk i Karol Lewandowski za Busem przez świat. 50 państw w 5 lat za 8 dolarów dziennie
5. Emil Witt za Amazonkę
6. Przemysław Szapar za Na grzbiecie śpiącego olbrzyma

Tyle z informacji oficjalnych.

Teraz te mniej oficjalne. Wybrałam się na trzy ostatnie prelekcje, w tym na spotkanie z Markiem Niedźwieckim (dla mnie właśnie to spotkanie było najważniejsze z całego wieczoru). Ale po kolei …

Leśnik

Na prelekcję Piotra Horzeli postanowiłam się wybrać ze względu na jej temat. Piotr barwnie poprowadził prezentację konkursową Antarktyka to nie tylko pingwiny. Prelegent, nauczony doświadczeniem, na wstępie wyjaśnił różnicę między trzema pojęciami: Antarktyką, Antarktydą i Arktyką. Kiedy wiedza była usystematyzowana i wszyscy już wiedzieli gdzie tak naprawdę był Piotr zaczęła się właściwa część wystąpienia. Piękne zdjęcia, spójna narracja, ciekawe i zabawne historie, ogromne poczucie humoru to w rzeczy samej fantastycznie opowiedziana przygoda, którą przeżył Piotr w Polskiej Stacji Antarktycznej na Szetlandach Południowych. Można sobie zadać pytanie: co leśnik robił na Antarktyce? Otóż bardzo wiele. Jak nam opowiedział i napisał na swoim blogu: Pracowałem na lodowcach, pomagałem rozstawiać obozy terenowe geologom, zajmowałem się obserwacjami zwierząt – z trzema gatunkami pingwinów na czele. Poza tym, gotowałem, pomagałem w remontach i utrzymaniu stacji.

A oprócz tego podglądał pingwiny, które okazały się idealnym tematem na zabawianie publiczności podczas występów. Jak z odległości odróżnić Pana Pingwina od Pani Pingwin? Dlaczego pingwiny bezustannie zbierają te kamyki? Gdzie pingwiny zimują?

Blog Piotra Horzeli jest utrzymany w takim samym stylu jak prowadzone przez niego spotkanie. Harmonijny, przemyślany, zabawny, błyskotliwy.

Dla zainteresowanych adres: http://www.phontour.pl/temat/blog/

Australijczyk

Zajmująca rozmowa z Panem Markiem Niedźwieckim o Australii, do której regularnie powraca. Zjechał ją wzdłuż i wszerz, a to, co wywarło na nim niezapomniane wrażenie uwiecznił na zdjęciach. A że pod wrażeniem pozostawał nieustannie z Australii przywiózł ze sobą bardzo dużo zdjęć. Uwielbiam głos Pana Marka, dlatego jak dla mnie rozmowa skończyła się zbyt szybko. Mogłabym zamknąć oczy i po prostu słuchać. Jednak nie pozwalały mi na to prezentowane piękne zdjęcia obłędnych australijskich krajobrazów. Podczas festiwalu była okazja na zakup książki (jeżeli ktoś jej nie posiadał) i po rozmowie można było podejść po autograf. Cieszyłam się jak dziecko, że miałam taką sposobność, dzięki czemu po powrocie do domu przyjemność trwała nadal. Podczas rozmowy Pan Marek opowiadał między innymi jak książka powstawała. Wbrew pozorom to zadanie nie należało do najłatwiejszych, ponieważ jak przyznał sam autor, praca w radio wyrobiła w nim umiejętność tworzenia zdań krótkich, a nie rozbudowanych. I właśnie takie są komentarze do zamieszczanych zdjęć w książce: krótkie i treściwe, lecz nasycone emocjami, wspomnieniami, dowcipem i … muzyką w tle (co akurat nie powinno być dla czytelników zaskoczeniem). Gdy oglądając zdjęcia i czytając komentarze spostrzegłam, że do końca książki coraz bliżej czytałam coraz wolniej. Tak bardzo nie chciałam kończyć tej przygody na Antypodach z głosem Pana Marka w tle.

 

 

Duma Narodu

Po spokojnej, harmonijnej opowieści snutej przez Marka Niedźwieckiego na scenę wkroczyła Duma Narodu, czyli Pan Aleksander Doba. To dopiero antypodyczne zestawienie charakterów. Muszę przyznać, że na początku nawet rozdrażniło mnie to przejście na krańcowo odmienny sposób bycia obu panów. Słusznie padło z widowni pytanie jak on wytrzymuje w tym kajaku tyle dni, skoro na scenie nie potrafi spokojnie stać dosłownie sekundy! Ale z każdym zdaniem i z każdym żartem Pan Olek przekonywał mnie do siebie, aż w końcu nie przestawałam zanosić się od śmiechu i mimo późnej pory żałowałam, że spotkanie ze słynnym kajakarzem dobiegło końca. Pan Olek opowiadał o swoich dwóch samotnych wyprawach kajakiem przez Atlantyk. Na początku przybliżył nam konstrukcję swojego środka transportu, którym wyruszył w swoją podróż. Wyjaśnił, że nic a nic się nie bał, w końcu kajak był niezatapialny i tak zbudowany, że zawsze wracał do pozycji wyjściowej. Z takim kajakiem nic nie straszne. Co prawda raz przybył wielki statek na ratunek polskiemu kajakarzowi, choć Pan Olek pomocy wcale nie wzywał. Na wszelkie sposoby próbował tłumaczyć, żeby sobie popłynęli i zostawili go w spokoju, przecież z nim wszystko w porządku, tylko dzwonić nie może, bo już wszystko wydzwonił … Po kilku próbach skuteczne okazało się jedno polskie słowo :) W żartobliwym tonie opowiadał w jakie doświadczenia jest bogatszy po dwóch wyprawach, jakich błędów już nie popełni, jaki jest plan na trzecią wyprawę. Wszystko wzbogacone pokazem pięknych zdjęć i ciekawych filmów, podczas których chyba nikt z obecnych na sali nie potrafił powstrzymać śmiechu. Bardzo kibicuję Panu Olkowi i mam nadzieję, że po jego trzeciej wyprawie też będę miała przyjemność spotkania się z nim.

 

A u Was jakie ciekawe wydarzenia za Wami, albo jeszcze przed Wami?