Może za rzadko w naszym życiu dostrzegamy to, co w nim dobre, wartościowe i piękne.

Luca Spaghetti, Masz przyjaciela. Jedz, módl się, kochaj w Rzymie.

Lekka opowieść o Rzymie, o włoskiej kuchni, o włoskiej piłce nożnej, o amerykańskiej muzyce, o Ameryce… Książka, która zapewne nie powstałaby, gdyby Luca Spaghetti nie został poproszony przez swojego przyjaciela, aby ten zaopiekował się pewną amerykańską pisarką podczas jej trzymiesięcznych wakacji we Włoszech. A już z całą pewnością ta książka nie powstałaby, gdyby ta amerykańska pisarka, Elizabeth Gilbert, nie napisała wcześniej książki „Jedz, módl się i kochaj”, która w dodatku doczekała się ekranizacji!

Nie zważając na powyższe zawiłości można przy niej odpocząć, zrelaksować się i nieco inaczej spojrzeć na swoją rzeczywistość. Może czasem warto, tak jak Luca, cieszyć się po prostu dobrym jedzeniem, dobrym winem, dobrą muzyką, spotkaniami z przyjaciółmi. Może za rzadko w naszym życiu dostrzegamy to, co w nim dobre, wartościowe i piękne. Może czasem warto spełnić prośbę przyjaciela, bo może zdarzyć się tak, że przeżyjemy wspaniałą przygodę i zyskamy kolejnego przyjaciela.

Książka składa się z trzech części. W pierwszej części Luca po dość przydługim marudzeniu, że nazywa się Spaghetti, przywołuje swoje dzieciństwo. Nie brakuje tu oczywiście anegdot związanych z jego nazwiskiem. A co dla niego wtedy było najważniejsze? Koledzy, piłka, muzyka, gitara i Ameryka.

Część druga to wspomnienie jego młodzieńczego wyjazdu do Ameryki. To były najcudowniejsze wakacje, jakie tylko mógł sobie wymarzyć. Miał to szczęście i mógł spełnić jedno ze swoich marzeń – podróż coast to coast. Jak widać, sny się spełniają.

W końcu część trzecia to spotkanie i wspólnie spędzony czas z amerykańską pisarką, która przyleciała do Wiecznego Miasta w poszukiwaniu radości życia i ukojenia  po wyczerpującym rozwodzie. Początkowo Luca, chcąc uwolnić się od obowiązku zabawiania i niańczenia jakieś tam Amerykanki uknuł plan, jak zniechęcić ją na tyle, aby już więcej się do niego nie odezwała. Postanowił załatwić ją włoską kuchnią. I uwaga, wcale nie chodziło mu o raczenie jej podniebienia spaghetti czy pizzą, a podrobami, flakami czy wołowym ogonem. Nie przewidział tylko tego, że  Elizabeth okaże się fajną babeczką, której niestraszne kulinarne eksperymenty i która uwielbia te same piosenki co nasz bohater. I tym zdobyła jego sympatię, a nawet przyjaźń.

Ot, taka barwnie napisana opowieść pełna humoru.