Póki może walczyć, będzie to robił.

Remigiusz Mróz, Przewieszenie

Zakończenie pierwszego tomu zupełnie mnie zaskoczyło. Autor skutecznie wyprowadził mnie w pole. Olga została zamordowana! Stała się kolejną ofiarą mordercy, którego ścigała razem z komisarzem Forstem.

Dla Forsta to był mocny cios. Wyzbył się wątpliwości, że morderca obrał go sobie za cel, ale zanim się do niego dobierze, będzie dręczył go nieco inaczej. Będzie mordował wszystkich, którzy są lub kiedyś byli ważni w jego życiu. Forst szybko poszedł tokiem myślenia swojego prześladowcy. Musi ostrzec Agatę! Czy uda mu się uchronić dziewczynę przed grożącym jej niebezpieczeństwem?

Odwet. To taką zasadą zaczął kierować się Forst. Nie ujęcie sprawcy zgodnie z procedurą było dla niego istotne, a pomszczenie śmierci Olgi. Czy to go zgubiło? Być może tak, ale nie tylko. Forst chyba do końca nie zdawał sobie sprawy jak bardzo morderca kontroluje całą sytuację. Komisarz okazał się tylko pionkiem na jego szachownicy.

Manipulacja. Takim narzędziem morderca skutecznie steruje wydarzeniami na Podhalu. Jego wpływy sięgnęły także prokuratury. To dzięki jego zabiegom Gerc zasadził się na Forsta za zabójstwo Łowotara. I od odpowiedzialności za ten samosąd Forst nijak nie mógł uciec. Tak, postąpił źle, ale nie zmienia to faktu, że bardzo kibicowałam mu, żeby się z tego jakoś wywinął. Jego adwokat nawet miał pewien pomysł…

Morderca. Dlaczego uwziął się akurat na Forsta? Czy nie wystarczyło mu, że i tak zostanie osądzony za zabójstwo na Ukrainie? Dlaczego chciał go pogrążyć totalnie? Dlaczego chciał zrzucić na niego odpowiedzialność za wszystkie morderstwa? A tych i w drugim tomie nie brakowało. W przypadku swoich nowych ofiar nie zostawiał przy nich monet jako swój znak rozpoznawczy. Tym razem przy każdej ofierze policjanci znajdowali gumy cynamonowe. Takie, z którymi nie rozstawał się Forst. Może trochę naiwne było to, żeby zostawiać aż tak wielce sugestywny znak, ale cóż. Najważniejsze, że swój cel osiągnął.

Tatry. Idealne miejsce na zbrodnię. Muszę tu oddać autorowi, że z ogromną skrupulatnością odtworzył ścieżki, którymi poruszał się morderca. Podążając za nim z jednego szlaku na drugi, od jednego schroniska do drugiego autentyczność opisów była porażająca. Z zapartym tchem śledziłam każdy krok mordercy. Współczułam tym, których wytypował sobie na swoje ofiary. A że w górach o śmierć nietrudno Iwo z łatwością realizował swój plan.

Forst. Osaczony ze wszystkich stron. Nie nadążający w pogoni za mordercą. Walczący z nieustanną migreną. Owładnięty myślą, że musi uratować Agatę. To nic, że niechybnie zostanie aresztowany. Póki może walczyć, będzie to robił.

Morderca znowu osiągnął swój cel i nie omieszkał chełpić się tym przed Olgą Szrebską.