Konsekwentnie dążyła do raz obranego celu i osiągnęła go.

Margareta Stromstedt, Astrid Lindgren. Opowieść o życiu i twórczości. 

Któż z nas nie zaczytywał się w dzieciństwie w jej książkach?! Gdy biografia Astrid Lindgren wpadła w moje ręce wiedziałam, że to będzie interesująca lektura. 

Choć przyznam szczerze, że liczyłam na więcej szczegółów… Mimo wszystko to ciekawa publikacja, która nie tylko przybliża sylwetkę tej wyjątkowej autorki literatury dziecięcej, ale porusza też kilka ważnych zagadnień. 

Dzieciństwo. To chyba najważniejszy etap, który warunkuje całe nasze późniejsze życie. Z jakim bagażem doświadczeń wkraczamy w dorosłość. Jakimi ludźmi się stajemy. Jakie mamy charaktery… Szczęśliwe dzieciństwo to niezaprzeczalnie mocny i stabilny fundament szczęśliwego życia. Nawet jeśli nie wszystko w tym dorosłym życiu potoczy się po naszej myśli. Nawet jeśli czekają nas i porażki. Astrid miała to szczęście i jej dzieciństwo było takie, jakim być powinno. Było piękne. Było wesołe. Pełne przygód, pełne zabawy, pełne psot, pełne beztroski, pełne swobody i wolności. Ale było też wypełnione pracą. Tak, dzieci miały swoje obowiązki dostosowane do ich możliwości.

Gdy Astrid wyfrunęła w rodzinnego gniazda w wielki świat od razu została wystawiona na wielką próbę. I chyba zdała ją dobrze. Nie mnie zresztą oceniać, ale tak sobie myślę, że wykazała się wtedy dużą odwagą. I udowodniła, że jest gotowa wziąć odpowiedzialność za swoje czyny. Astrid zaszła w ciążę i od początku wiedziała, że to będzie samotne macierzyństwo. Choć z drugiej strony byłam też bardzo zaskoczona jej decyzją po urodzeniu synka. Przez pierwszych kilka lat był wychowywany przez obcą rodzinę. Dopiero później sytuacja ekonomiczna Astrid była na tyle dobra, że mogła sama zaopiekować się własnym dzieckiem. Zaważyły o tym i inne okoliczności, ale fakt stał się faktem. Astrid w końcu mogła być matką dwadzieścia cztery godzinę na dobę. I tu trzeba jej przyznać, że nie poddała się w walce o zdobycie zawodu. Doskonale zdawała sobie sprawę, że tylko wtedy będzie miała szansę na zapewnienie godnego życia sobie i swojemu dziecku. Nie popadła w rozpacz, gdy była w ciąży i wiedziała, że na ojca dziecka nie ma co liczyć. Konsekwentnie dążyła do raz obranego celu i osiągnęła go. 

Później los uśmiechał się do niej niemalże bezustannie. Wyszła za mąż. Urodziła drugie dziecko. Cały czas była aktywna zawodowo, a jej praca związana była ze słowem pisanym. Czegóż chcieć więcej? Jej silna więź z dziećmi zaowocowała. Najpierw jedna powieść, później kolejna i kolejna. Czy spodziewała się, że odniesie tak spektakularny międzynarodowy sukces? Na czym polegał jej fenomen? Czy na tym, że wyśmienicie rozumiała dziecięcą psychikę? Czy na tym, że w głębi serca mimo poważnego wieku pozostała tą małą dziewczynką skorą do psot? Czy na tym, że po prostu kochała dzieci? 

I tu chciałabym podjąć jeden z tematów poruszonych w biografii Astrid Lindgren. Początkiem dyskusji była książka o Pippi Pończoszance. Tak, to była kontrowersyjna książka. I rozgorzała dyskusja o wolnym wychowaniu dzieci. Śmiało można powiedzieć, że dyskusja trwa do dziś. W tej książce Astrid wypowiedziała się stanowczo. Nie wolno nam, dorosłym, tłamsić wolnej woli dzieci, nie wolno ograniczać ich wolności. I od razu pojawiły się głosy sprzeciwu co niektórych… Cóż, zgodnie z tym co napisałam powyżej, temat aktualny do dziś. Prawo do swobody tak. Wolność od wychowania nie. To moje zdanie. Nieco odmienne, niż zdanie Astrid :)

Astrid bardzo dużo czerpała z własnych doświadczeń. I to widać w jej twórczości. Nie bała się także podejmować tematów trudnych, takich jak śmierć. I tu należy oddać jej słuszność, że poprzez swoich książkowych bohaterów starała się oswajać małych czytelników ze śmiercią. I dzieci doskonale rozumiały, co chciała im powiedzieć (w przeciwieństwie co do niektórych dorosłych). 

Słowem, biografia Astrid Lindgren to doskonała lektura nie tylko o życiu i twórczości wspaniałej pisarki. To coś więcej. To historia o człowieku, prawdziwym i odważnym człowieku, wypełniona jego radościami i smutkami, jego ideałami i myślami. Gorąco polecam!