Poezja #3

Tym razem Wisława Szymborska i "Pochwała snów"... 

Bo w snach można wszystko :)

We śnie

ma­lu­ję jak Ver­me­er van Delft.

Roz­ma­wiam bie­gle po grec­ku

i nie tyl­ko z ży­wy­mi.

Pro­wa­dzę sa­mo­chód,

któ­ry jest mi po­słusz­ny.

Je­stem zdol­na,

pi­szę wiel­kie po­ema­ty.

Sły­szę gło­sy

nie go­rzej niż po­waż­ni świę­ci.

By­li­by­ście zdu­mie­ni

świet­no­ścią mo­jej gry na for­te­pia­nie.

Fru­wam jak się po­win­no,

czy­li sama z sie­bie.

Spa­da­jąc z da­chu

umiem spaść mięk­ko w zie­lo­ne.

Nie jest mi trud­no

od­dy­chać pod wodą.

Nie na­rze­kam:

uda­ło mi się od­kryc Atlan­ty­dę.

Cie­szy mnie, że przed śmier­cią

za­wsze po­tra­fę się zbu­dzić.

Na­tych­miast po wy­bu­chu woj­ny

od­wra­cam się na le­pr­szy bok.

Je­stem, ale nie mu­szę

być dziec­kiem epo­ki.

Kil­ka lat temu

wi­dzia­łem dwa słoń­ca.

A przed­wczo­raj pin­gwi­na.

Naj­zu­peł­niej wy­raź­nie.