Poezja #26

"Jesień"

Mam za oknem czerwone liście

Bo to jesień już oczywiście

Grzejnik grzeje, pokój ogrzewa

No i ptak jakoś ciszej dziś śpiewa

Wiatr powiewa, zimno na dworze

I do domu śpieszy, kto może

Jesień w pełni już całkiem nastała

I do grudnia będzie tak trwała

Lecz uroki swe ma też, nie przeczcie

Kolorami nas zachwyca bajecznie

Czasem piękne nam daje widoki

Każda pora ma swoje uroki

"Jesienna pora"

Jesienny wicher nad nami wiej

Czapki z głów zrywa, och, co się dzieje?

Liście fruwają nam nad głowami

Tak się jesienią zdarza czasami

Nagle deszcz spada z głośnym chlupotem

Co jeszcze będzie? Co będzie potem?

Chmury ściemniały, szaro na dworze

Biegnie do domu każdy, kto może

Mija kałuże, czasem w nie wpadnie

Poro jesienna, czy to tak ładnie?

Gwiżdżesz i dmuchasz, wiejesz, popychasz

I tylko sobie nad wszystkim wzdychasz

Poro jesienna, piękna czasami

Czy ty po prostu bawisz się nami?

Skończ z tą zabawą, daj nam odpocząć

I gdy ucichniesz, na ławce spocząć

Dwa powyższe wiersze pochodzą z tomiku poezji bydgoskiej poetki Wiesławy Szymańskiej „Od narodzin po schyłek życia”. Narodziny i schyłek życia. Początek i koniec. A co pomiędzy?

Emocje! Miłość, radość, tęsknota, ból. Beztroska, pierwsze zauroczenia, blaski i cienie dorosłości, starość…

Otaczająca nas przyroda, która i zachwyca, i zaskakuje. Zmieniające się pory roku i ich zdumiewająca cykliczność…

Ludzie! Bliscy, których znamy i ci nieznajomi, których obserwujemy przez ułamek sekundy. Znajomi, których spotykamy niemalże każdego dnia i ci, którzy przemykają obok nas ukradkiem…

Takie jest właśnie życie. Nasycone tym wszystkim, co nas porusza. Refleksje, które snują się w naszej duszy i w naszym sercu. I właśnie te refleksje na temat postrzegania świata w ciekawe strofy ubrała Wiesława Szymańska. Jestem przekonana, że wiersze zebrane w tym niewielkim zbiorze umilą mi jeszcze niejeden wieczór i będą towarzyszyć mi w jeszcze niejednej podróży :)

Wpis powstał we współpracy z wydawnictwem WFW.